Przypomnijmy: problem opisywaliśmy pierwszy raz w AMT nr 695 z 9 maja 2008 roku ("Zamortyzowana pułapka"). Chodzi o zróżnicowane podejście różnych urzędów skarbowych do kwestii, czy przyspieszona, jednorazowa amortyzacja przysługuje w ramach pomocy publicznej "de minimis" firmom transportowym kupującym ciężarówki czy nie.

"De minimis" to unijne określenie pomocy publicznej dla tzw. małych podatników i tych, którzy rozpoczynają działalność. W polskich przepisach jedną z jej form jest właśnie możliwość jednorazowej amortyzacji środków trwałych, w tym pojazdów ciężarowych, stworzona m.in. dla przewoźników będących małymi podatnikami (przychody roczne do 800 tys. euro) lub rozpoczynających działalność. Umożliwia to firmom przewoźniczym, które kupiły pojazd o wartości do 50 tys. euro, jednorazowe odpisanie kosztów tej inwestycji od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Problem w tym, że nadrzędne przepisy unijne zabraniają udzielania pomocy "de minimis" firmom transportowym na zakup środków transportu. I właśnie dlatego, bezpośrednio w oparciu o prawo unijne, niektóre urzędy skarbowe na przełomie 2007 i 2008 roku zaczęły odmawiać przewoźnikom prawa do jednorazowych odpisów zakupów samochodów. Niektórym, jak pisaliśmy w maju, zagroziła konieczność szybkiego oddania fiskusowi odliczonych pieniędzy.

Wówczas rzecznik Ministerstwa Finansów uspokajał na naszych łamach, że resort stoi na stanowisku, iż polski przepis, dopuszczający jednorazową amortyzację ciężarówki, nie jest sprzeczny z prawem unijnym, bo możliwość szybszej amortyzacji zakupu nie jest równoznaczna z pomocą przy nabyciu. Zakup amortyzuje się wszak dopiero po jego dokonaniu. Teraz to stanowisko potwierdziła z ramienia resortu Elżbieta Chojna-Duch, podsekretarz stanu w MF.

To odpowiedź na interpelację posła W. Namyślaka, który wskazywał na sprzeczne decyzje organów podatkowych. Np. dyrektor Izby Celnej w Bydgoszczy kwestionował prawo przewoźnika do jednorazowej amortyzacji auta, a skarbówki w Opolu, Rzeszowie i w Krasnymstawie - nie.

Z odpowiedzi na interpelację wynika, że minister finansów przekazał to stanowisko dyrektorom izb skarbowych w poszczególnych województwach. Nie jest ono dla nich wiążące, ale gdyby funkcjonariusze skarbowi upierali się przy odmiennej interpretacji prawa, stanowisko resortu może być dobrym argumentem w sporze sądowym.