DAF CF jest owocem kompromisu. Podobnie jak Mercedes Axor czy Renault Premium musi sprostać zróżnicowanym wymaganiom. Nie tylko jako podwozie pod wywrotkę, betoniarkę, chłodnię, ale także w roli ciągnika siodłowego. Może jeździć na krótszych trasach z typowymi naczepami plandekowymi, np. w ruchu krajowym, ale można go zaprząc także do cysterny albo naczepy samowyładowczej.

My wybraliśmy tę ostatnią możliwość. Skłaniała do tego dość wysoka moc silnika: 410 KM, użyteczna na nieutwardzonych drogach oraz wydłużona, ale niska kabina z jedną leżanką. Z naszym wyobrażeniem o zastosowaniu DAF-a do regularnych kursów między żwirownią a autostradą w budowie kłócił się silnik spełniający normę Euro 5. Kupno takiej jednostki opłaca się w ruchu międzynarodowym, gdzie dzięki niej można liczyć na niższe myto w Niemczech za bardziej ekologiczną ciężarówkę. Nabywcy jeżdżący po kraju wybierają tańsze silniki Euro 4.

Z DAF-em szybko można się zaprzyjaźnić. Szybciej niż z Axorem, którym także mieliśmy okazję jeździć. To zasługa pozornych drobiazgów, które składają się na całość. Do CF-a wskakuje się po trzech stopniach, do Axora po czterech. Uchwyty z obu stron ułatwiają wsiadanie. Niestety, niżej położona kabina skutkuje nieco wyższym tunelem silnika. Różnica 4 cm więcej na niekorzyść DAF-a jest widoczna. Przez to kabina wydaje się też ciaśniejsza, choć wysokość od podłogi do sufitu wynosi w DAF-ie 160 cm, a w Mercedesie z analogiczną kabiną 151 cm. Wykończenie wnętrza DAF-a sprawia dobre wrażenie. Tworzywa sztuczne są miłe w dotyku i mają ciepłą kolorystykę. Tablica rozdzielcza ma kształt i wielkość niemalże jak w samochodzie osobowym. Fotel kierowcy z regulacją wysokości, pochylenia oparcia i siedziska oraz twardości tłumienia jest bez zarzutu. Dzięki wysuwanej poduszce siedziska nawet wysocy kierowcy mogą liczyć na dobre podparcie ud. Szkoda, że podłokietniki ma tylko pasażer. Obszyta skórą kierownica dobrze leży w dłoniach, ma szeroki zakres regulacji w dwu płaszczyznach i pozwala przyjąć pozycję zbliżoną do tej, jaką zajmuje jadący samochodem osobowym.

Wypoczynek zapewnia leżanka z grubym materacem. Wcięcia na końcach sprawiają, że nie ogranicza możliwości regulacji foteli. Pod leżanką jest dostępna w opcji chłodziarka.

Dobre pierwsze wrażenie psuje manualna skrzynia biegów. Przełożenia nie zawsze łatwo wchodzą, trzeba długo trenować. Za to skrzynka dobrze współpracuje z silnikiem. Na najwyższym biegu, przy prędkości zbliżonej do 90 km/h, diesel pracuje z szybkością 1.350 obr/min. W Axorze wyposażonym w zautomatyzowaną skrzynkę PowerShift liczba obrotów na minutę przy tej prędkości wynosi 1.450. Skutek? W DAF-ie jest ciszej. Podczas jazdy osiemdziesiątką słychać w zasadzie wyłącznie szum powietrza opływającego pojazd. Ponadto można się spodziewać, że niższa prędkość obrotowa będzie skutkować niskim zużyciem paliwa.

Hamulce pomocnicze: silnikowy i wydechowy wydajne, zasadniczy też skuteczny, a pedał czuły na dotyk. W Mercedesie trzeba go mocno wdepnąć, by zwolnić.

DAF od lat jest liderem w sprzedaży ciągników siodłowych w naszym kraju. Duża w tym zasługa XF-a. Mniejszy CF pozostaje w jego cieniu i chyba niesłusznie.

Nisko położona kabina. Komfortowe, dobrze wykończone wnętrze. Duży zakres regulacji fotela i kierownicy. Niski poziom hałasu.

Skrzynia biegów wymagająca przyzwyczajenia. Wysoki tunel silnika. Ograniczona liczba i wielkość schowków, zwłaszcza po zamontowaniu pod leżanką chłodziarki.